حرم را به سوگ ننشین

                                             

وقتی پایت به سرزمین غریب رسید گام هایت را محکم بردار و قتی حرم را دیدی چشم هایت را به آن بدوز و وقتی که جلوی ضریح طلا رسیدی دست هایت را بهم گره کن ولی سرت را پایین نیداز سرت را بالا نگه دار خجالت نکش و اندیشه ظلم هایت در برابر اشک های ملتمس را به فراموشی بسپار و سرت را بالا نگه دار و گام هایت را محکم بردار تو می توانی

بازی دوم وطن

   

وطنم پاره ی تنم ای زادگاه میهنم         بر خاک تو بوسه می زنم  ایران

وطن مرزهای قلب من است محدوده ای که در آن به شدت حس ناسیونالیستی می کنم وطن من در روزهای بیم و امید بسیاری زیسته مردان و زنانش خون و دل ها خورده اند و مصیبت های بزرگی را در طول تاریخ به دوش کشیده اند و در خستگی مفرط جان دادند تا فریا د بر آوردند  ای ایران  .... 

نسل من چه بهای سنگینی پرداخت تا ایران بایستد تا من بگویم که ایرانی هستم و کوله بارم  درد و رنجی است به بزرگی نسل ها که بر دوش می کشم و تا خواستم لب بگشایم که س و خ ت م بر لب جاده حوادث ساکت ماندم

 ترک وطن

 ادامه زندگی با نیمه غایب وجودم و رنج هایی بس طولانی

کلافگی

                     

امروز کلافگی دست بر چانه افکار نهاده و بی هدف در ذهن چرخ می زند و چرخ می زند به نقطه ای منفی که می رسد می ایستد تا جرقه ای بزند و او را به سال ها پیش بازگرداند در پس این چهره  آرام  با چشمانی درشت امروزغوغایی نهان است که او را چنین در خود فرو برده است.

مشق سکوت

امروز سکوت هیا هو یی به راه انداخته بود که ذهن با تمام پیچ و خم هایش در حل آن نا تمام مانده بود سکوتی که چشم ها را به دیدن نقطه ای کور برده بود و گوش ها به ناچار صدای زنگی تند و ممتد را  تحمل می کردند و انگشت ها در مسخی بروز کرده قلم را محکم و هرچه محکم تر بر روی میز می کوبیدند در این سکوت آشوبی بس دیدنی جلوه گر بود سکوتی کشدار و زجر دهنده و بس ملول و چنین آهسته او را به سرقت برده بود این مشق سکوت

سکوتی که به آهستگی یک تلنگر می شکست اما کسی را توانی نبود

انسانیت مرده

 

امروز استرس و اضطراب از نگاه  همه سرازیر بود هر جا و هر کس در ذهن من جور دیگری بودند چرا که اعتماد مرده بود گوشی تلفن که زنگ می خورد همه به همدیگر سفارش می کردند که مواظب بغل دستی ات باش  هر کس را که می دیدی انگار دنیایی از خبر های تازه بود و چرا ها و چرا هایی که لب می گشادند و تو که نمی دانستی چه بگویی خود زبان به اعتراف می گشوند تمام آدم هایی را که می شناختی امروز ماهیتشان را می دیدی همکارم امروز دچار شک عصبی شد و بر روی زمین اداره غلط زد و با ضجه ای که اشک را در چشمانش لبریز کرده بود من را متوجه خود کرد  من شتاب برداشتم و همکار دیگرم از اتاقی شیشه ای در جلسه ای که همواره دستوراتی خشک سرازیر می شوند و ما آنها را باید اطاعت کنیم تا بگوییم کارمند اداره ای بی روح و          بی انسانیت هستیم خارج شد شانه هایی را که از ناراحتی می لرزیدند و بر زمین افتاده بودند را بلند کنیم که فریادی از اتاق شیشه ای بلند شد که اینجا خانه قمر خانم نیست اینجا شرکت است و من دویدم و لیوان آب را بر لبانی چسباندم که قبلا اشک ها آن را تر کرده بودند صورت را با دستانی که برای کمک کردن هول شده بودند را آب زدم هر وقت که صدای ضجه بلند می شد صدایی به دنبالش از اتاق شیشه ای بلند می شد کسی را صدا کنید تا این خانم را از اینجا ببرند و انسانی که دلش می خواست بر زمین غلط بخورد را کسی توان بلند کردن نداشت تا اینکه با زحمت بر صندلی نشاندیمش تا قدری آرام گیرد سپس دستانمان را در زیر بغل کسی که لنگ می زد گذاشتیم تا با گام های کشدارش از شرکت خارج  و سوار بر اتومبیل کنیم 

انسانیت می میرد و بر زمین می ریزد باید مواظب بود